Do broni typowej kwalifikujemy białą i palną. To z reguły wykorzystywane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć schematyczny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Na ogół żąda bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega sejfy ognioodporne bądź sejfy domowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z zapałem użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w sejf biurowy. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.