Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą oraz palną. To najczęściej użytkowane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Na ogół żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafki bhp lub też sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu ochoczo użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w sejfy ognioodporne. Ciekawym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego czy też kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.